Gister kregen we de boot terug van de berger. De expert van de verzekering neemt wel genoegen met met de foto's. Nou die zijn er, zoals deze van de eerste uitsplitsing van spulletjes die nog wel aan boord waren. Niet dat dit eten nog lekker was hoor, want alles ruikt naar mengsmering. Het gat in de boot is aanzienlijk. Een gat ter A4 groote heeft de boot niet droog gehouden. Het stuk wat eruit kwam lag nog in de boot. Het is niet duidelijk of we iets geraakt hebben, ik kan me ook niet voostellen dat er een boomstronk of zo in de vaargeul van het Margrietkanaal dobberde. Het zal wel een raadsel blijven. Het gevoel van verbazing; dat we er zo goed vanaf gekomen zijn, overheerst voorlopig!
Dit hemelvaartweekend werd verkozen tot zeil- weekend. Jaren geleden zeilde ik geregeld door Friesland met de scouts. Op latere leeftijd voeren we over het IJselmeer, maar toen ik de scoutingclub verlaten had bleef het er een beetje bij. Ik was nog twee keer in Friesland te zeilend-camperend geweest. Met Dondersteen was ik met vrienden op een groot jacht even op het wad, met zo'n korte vakantie geweest. Maar nu zouden we er toch echt op uit en de Friesemerenroute met boot en overnachten doen. Zoon E. leende ons zijn boot uit, ging de eerste overnachting nog even mee en de rust en ruimte werd ontdekt. De wind was ons donderdag goed gezind. Het was prachtig. Wat een stilte, op het gekwaak van kikkers na, en wat een prachtige zonsondergang. Vanmorgen brachten we E. weer naar de auto en zeilden we met aanwakkerende wind het Snekermeer weer over. Bij Terhorne zochten we de luwte wat op maar kwamen we ook te weet dat de wind morgen ook hard zou zijn. We vonden dit wel genoeg en besloten vandaag nog terug te gaan naar de trailerhelling, boot achter de auto en naar huis.
Als we in Friesland willen zeilen, moeten we wel onderzoeken waar je de te lenen boot in het water gelaten kan worden. Dondersteen lette op de diverse trailerhellingen, terwijl ik alvast dromerig over de landerijen naar de bootjes staarde.
Vandaag viert Dondersteen haar verjaardag. Over een half uurtje ga ik haar wakker maken en vertellen dat het feest dat zij denkt vanmiddag in de tuin te gaan vieren niet doorgaat. Inplaats daarvan rijden we vanochtend nog naar een geheime lokatie waar de feestgangers op haar staan te wachten. Voor iemand die alles graag wil plannen, zal dat wel een omschakeling worden. In de voorpret hebben het goed geheim kunnen houden, al een hoop lol gehad. Die grappige dingen zullen we haar in de loop van de dag ook vertellen. Maar wat ze bijvoorbeeld niet door had was, dat wanneer ze met haar zus zat te bellen, ik ondertussen een mail-chat met schoonzus onderhield. Zo konden we ter plekke simultaan de plannen en antwoorden nog bijstellen van het telefoongesprek dat ze voerden. Kortom ze is vast benieuwd waar ons kompas ons vandaag naar toe brengt, maar daarover later meer. 
Met de hele club personeel die anders voor de patiënten zowel de arbeid als de sport, de bibliotheek, het winkeltje, het restaurant, de trajecten en het onderwijs verzorgen, waren we uit. De reis ging naar Rhede om daar de Mayer werft en het transitrapid traject te bezoeken. Uiteindelijk hadden we een lekker en leerzaam dagje.
Op de wandelplaats, staat op vier pijlers, verheven van de grond, de kerk van de kliniek. Als ik 's morgens op mijn werk kom zie ik af en toe de kriebelige aftekening van de kerk door het bubbelglas. Gisterochtend nam ik er eindelijk de tijd voor om dit met het fototoestel vast te leggen.
Vanmorgen heb ik eerst het fototoestel uit mijn tas gehaald. Dit beeld was me al een aantal keren opgevallen. Nu vond ik dat het tijd werd om het vast te leggen. Is het een beetje duidelijk wat er achter dit bubbel glas staat?
Het weer was eindelijk goed, dat wil zeggen de wind was binnen de sterkte voor een ge- zamenlijk leerzame zeiltocht. Wonder boven wonder durfde ze het vanavond nog eens aan en kwamen we zelfs aan foto's en filmpjes maken toe. Gisteren ging het veels te hard en konden we elkaars aanwijzingen niet meer volgen. Vandaag dus echt een topdag.
Vrijdag 4 mei gaat het huis van bewaring van Groningen voor het laatst open voor publiek. Of in ieder geval voor een select gezelschap. Vorig jaar is de burgemeester en zijn andere gedeputeerden bij de gedenkplaats geweest, ze komen er dit jaar niet meer voor terug. Er werd toen al aangegeven dat het HvB in 2007 dicht zou zijn. Justitie heeft dit waargemaakt. Maar de 'buren' de van Mesdagkliniek zal voor dit laatste bezoek in ieder geval de koffie verzorgen. Dat is dan ook precies de reden dat ik dit nieuwsfeit hier kan weergeven.
We hebben ineens een kat met een lampekap en een plastic pi*ltje. Gisteravond begon Nucia een beetje vreemd te doen. Hij kroop in de tas met spullen die klaarstond voor donder haar reis naar Terschelling. In de tuin bleef hij een paar minuten in gehurkte houding zijn best doen om te plassen. Deze observatie was voldoende voor de dierenarts, die ik om 8.00 uur vanmorgen belde, om ons direct te laten komen. Haar telefonische diagnose bleek bewaarheid toen ze een te gevulde blaas voelde. Gruis. Dat moet er maar even uitgespoeld zei ze en dan gaat ze aan speciaal voer. Maar daar moet u hem niet teveel van geven. Hij heeft een beetje last van overgewicht weet u. Nou ja zeg. Zo dik zag Nucia er niet uit hoor! 'In ieder geval krijgt ze, oh nee sorry hij, nog pilletjes antibiotica' vervolgde ze. Ik zal zien hoe ik dat erin krijg en maandag mag de katheter er weer uit. Tot die tijd mag hij op de douchevloer zijn plas laten lopen....
Het is een beetje triest gezicht. Een goudkarper die zelfstadig op de rand van de vijver is blijven liggen. Wellicht na een sprong op het droge, of een reiger die de kleur van zijn prooi niet aanstond en het hapje heeft laten liggen. Toen ik deze foto gemaakt had zag ik eigenlijk pas goed dat deze binnenplaats mooi is aangelegd en dat de kleuren in de hoofdgang mooi contrasteren met de omgeving. (op de vis na dan vandaag)
Zonder al te veel poespas. Het was mijn zus die me op de vredespaal bij het kerkje in Oosterbeek Laag wees. Toen maakte ik hier voor het eerst kennis mee. Een kale vierkante paal met de vraag om vrede in diverse talen geschreven. Ik was dan ook blij verrast dat ik er in Brussel op een pleintje op de hoek bij een park net zo eentje zag.
Mijn moeder miste Amsterdam. Aan de stad Groningen kon ze met moeite wennen, dus één keer per jaar moest ze terug. En ik mocht mee naar groot mokum. Zo klein als ik was werd de treinreis aangenaam gemaakt door de portalen te tellen, een plaatjesboek te bekijken, of zondig te moeten praten met een wildvreemde vrouw tegenover je. Maar dan was je er. De grote stad, waar alles kon. Want kinderen van mijn leeftijd stonden hier gewoon op de bank in de tram, maakten op een grappige manier ruzie met elkaar wat je in het noorden nooit zag. De grote mensen konden zich aan bruine leren lussen vasthouden. En dat was maar goed ook want soms moet ie remmen. Hard remmen en werd met een lange ijzeren staaf in het wegdek de wissel omgezet. Deze beelden kwamen ineens weer uit een hoekje van mijn hersenpan tevoorschijn toen afgelopen weekend de traminist van de bok sprong, de tegenovergestelde bestuurdersplek opzocht en de tram ca. 50 meter achteruitreed. En vervolgens dat deed wat ik dus vergeten was.
Vandaag hoorde ik dat, 10 jaar geleden, een bewoner zomaar een agapornis op zijn hand kreeg terwijl hij in Scheveningen stond te schoffelen. Hij was geheel uitgeput aan komen vliegen, ze werden gelijk vrienden. Met krachtvoer en drinken werd de vogel al snel weer fit. Advertenties in de plaatselijke bladen leverde geen tegenbericht op van iemand die het dier miste. Toen de nieuweveigenaar in onze inrichting kwam, bleef deze vogel bij z'n moeder wonen. Vorige week verhuisde de vogel weer naar zijn baasje en die hereniging kon ik vandaag, op verzoek van hem, op de foto zetten. Terwijl ik die foto's aan het uitprinten was vroeg ik of ik dit verhaal openbaar mocht maken en zo kreeg ik toestemming om dit te bloggen.
Het nieuws geeft alleen de staking op Schiphol weer, een veel grotere ploeg rijks- ambtenaren zijn het zat. Vanmorgen werd ik begroet door het aktiecommitee bij de poort. Vanmiddag gaan we overleggen hoe een staking de 2,5 % loonsverhoging kracht bij moet zetten. Ambtenaren in staking, ook ik moet dan altijd even lachen. Zullen we een bordje op doen 'ik staak' zodat het verschil opvalt? Maar zonder gekheid we hoeven niet achter te blijven bij de andere beroepsgroepen!
En een snel werkende webcam kwam ik bij toeval tegen, van de markt van ons mooie Assen. Vandaag met veel regen. Gelukkig zitten wij binnen met de schaatsprestaties op TV. Een lekker lui weekend! Als je op de foto klikt kan je zelf trouwens de webcam bekijken. 
